طالبان صدای پیکارجوی زنان افغان را خاموش نمی‌توانند

امریکا و متحدانش با نصب ضدزن‌ترین و جاهلترین گروه بنیادگرا در قدرت ظاهرا به اشغال نظامی خود پایان داده، خیانت بزرگتر در حق مردم و مخصوصا زنان زیر شلاق لشکر بیمار طالبی را در کارنامه جنایت‌بارشان ثبت کردند.

طالبان به محض به ‌قدرت رسیدن در اولین اقدام‌شان زنان را از عرصه کار و فعالیت در اجتماع ممنوع ساختند. این ویروس بنیادگرا زنان را یکبار دیگر مانند دوران حاکمیت قبلی‌شان زندانی و در چهاردیواری خانه محصور ساخته، آزادی‌های‌شان را سلب کردند. زنان شاغل که امروز خانه‌نشین‌اند، از مشکلات اقتصادی، فقر و تنگدستی و حالت بد روانی رنج میبرند.

داکتر لیلما (نام مستعار) که قبلا بحیث داکتر دندان ایفا وظیفه مینمود، مجبور به ترک وظیفه شده و از وضعیت‌ خود حکایت میکند؛ سرنوشت داکتر لیلما نمونه از هزاران زن است که در گذشته مصروف کار و یا نان آورد خانواده بوده اند.

«من قبلا کار می‌کردم و یک‌ مقدار مصارف فامیل را تهیه می‌کردم و همچنان مصارف زندگی خودم که در کابل بودم. اما فعلا چون کار ندارم، حیران ماندیم که کرایه خانه را چطور تهیه کنم. مجبور هستیم وسایل خانه را بفروشیم. هیچ امیدی باقی نمانده. بیخی حیران هستم که در این شرایط خراب چه کار کنم.»

بعد از بقدرت رسیدن طالبان زنان یگانه نیروی بودند که در مقابل آنان دست به مبارزه زدند. مبارزات از هرات شروع و در کابل و بلخ و نیمروز و ولایت دیگر گسترش پیدا کرد. آنان بارها با شعارهای از نوع «حق کار، تحصیل و نان» به جاده‌ها ریختند که بی‌درنگ توسط رژیم ضدزن طالبی هر بار سرکوب شدند. با آنهم این مقاومت امیدبخش، نطفه جنبش‌ فراگیر و طالب‌برانداز آینده است که با تداوم مبارزه متشکل تمام افراد و نیروهای مترقی به بار خواهد نشست.

داکتر لیلما که چندین بار در تظاهرات زنان اشتراک کرده، ضمن روایت داستان تلخ و غم‌‌انگیز زندگی خود در این مصاحبه، پیام دلگرم‌کننده‌ی مبنی بر ایستاده‌گی و مبارزه در برابر رژیم طالبان دارد. او می‌گوید: 

«فکر می‌کنم وضعیت به این شکل باقی نخواهد ماند. ما با همسویی با خاینان نمی‌توانیم وضعیت را تغییر بدهیم و به آرامش برسیم. سرنوشت هر ملتی، آرامش، امنیت و صلح آن بدست خودشان است. اگر مثل روزهای اول حضور طالبان ما به ایستاده‌گی خودمان ادامه بدهیم و هرکس به اندازه توان در مبارزه سهم بگیرد مطمئن هستم که وضعیت تغییر می‌کند.»

«بیشترین فشار در این نظام ضدزن بالای زنان است و بیشترین آسیب را زنان می‌بینند. از این لحاظ نیاز به ایستاده‌گی خود زنان است. باید در مقابل این رژیم ایستاده‌گی کنند، خود را نباید از جامعه حذف کنند و نباید قوانین ظالمانه‌ را که بالای شان وضع می‌شود، بپذیرند»